Mezarlık sembolleri: yaşam ve ölümün mimari işaretleri

Bir mezarlığı ziyaret etmek her zaman üzücü ve kasvetli bir durum değildir. Mezarlıklar, tarihi insanların ve hayatlarının hikayeleriyle doludur. Mezarlar ve mezar taşları, sembolik anlamı olan küçük mimari parçalarıdır.

Avrupa'daki mezarlıklarda bulunan bazı motiflerin arkasındaki anlamı inceleyelim.

Mezarın üzerindeki perdelik, yaşayanların dünyasını ölülerin dünyasından ayıran bir duvardır. Genellikle diğer motiflerle (vazolar, sütunlar, Ölümün kafaları, çiçekler) birlikte kullanıldığında öbür dünyaya geçen ruhu sembolize eder.

Cenaze örtüleri tarih öncesinden beri ölenleri giydirmek ve bu nedenle ölenleri öbür dünya yolculuklarında korumak için kullanılmıştır. Hıristiyan mezarlarında da var olan bu korumayla ilgili ilişki, Tanrı'nın Diriliş'e kadar korumasına bir ima.

Ağlayan söğütler, dalların hüzünlü sarkması nedeniyle yas ve hatıranın sembolleridir. Söğütler, Akdeniz ve Orta Asya'daki Hıristiyanlık öncesi dinler tarafından çok sayıda kadınsı tanrı ve ay ile ilişkilendirilmiştir.

Bitki aynı zamanda, ailenin dayanıklılığı ve tüylü yaprak tomurcuklarının her baharda yeniden ortaya çıkması nedeniyle ölümsüzlük ve yeniden doğuşla da ilişkilidir. Bu motif genellikle yas tutan bir kadın figürü ile birlikte kullanılır.

Dikilitaşlar, 1801'de Rosetta Taşının keşfedilmesi ve Mısır'ın İngiliz işgali nedeniyle 19. yüzyıl Britanya'sında popüler mezar taşı motifleri haline geldi. Eski Mısırlılar için dikilitaşlar, güneş tanrısı Ra'nın yaşadığı yerde güneş ışınlarının taşlaşmış haliydi. Mezarlıklarda eski tanrısallığı, büyüklüğü sembolize ediyorlar.

Kırık sütunlar, kısa kesilmiş hayatları ifade eder: genç yaşta veya hayatlarının ilk döneminde ölenler. Çoğunlukla bu semboller, yaşayanlar aniden öldüğünde kullanılmıştır. Sütunlar, genellikle diğer semboller ve çelenkler, güvercinler, çömlekler, zambaklar gibi dekoratif öğelerle birlikte klasikten modern tasarımlara kadar çeşitlilik gösterir.

Kaplar, 19. yüzyılda popüler bir cenaze töreni motifi haline geldi. Ölümsüzlüğü temsil ederler: ruh öbür dünyaya yükselirken bir bedenin dünyevi kalıntılarını içerir. Eski Yunan ve Mısır tasarımlarından esinlenilen birçok vazo kefenle kaplanmış, çelenklerle süslenmiştir.

Mezar taşı üzerindeki sarmaşık ölümsüzlüğü simgeliyor. Bitkilerin dayanıklılığı - bahçenizi asmalardan kurtarmanın neredeyse imkansızlığı - onları yenilenme ve sonsuz yaşam için motifler yapar.

Kafatasları veya ölümün kafaları, ölümlülüğümüzü hatırlatan memento mori'dir. 16. ve 17. yüzyıllarda popüler cenaze süsleri idi, ancak 1800'lerde modası geçti. Mezar taşı motifleri olarak kullanımları, hastalıklı ve Gotik romanların malzemesi olarak görüldükleri için azaldı.

IHS, "İsa insanlığın kurtarıcısı" anlamına gelen Latince "Iesus Hominum Salvator" ifadesidir. Bir mezar taşı üzerinde, dirilişi ve öbür hayatı sembolize eder. Harfler, bazen $ 'a benzeyen çeşitli şekillerde yazılabilir.

Chi-Rho (XP), Yunanca Christ, Khristos için kullanılan ilk harflerdir. Sembol, İmparator Konstantin'in, askerlerinin kalkanlarına "cennetsel ilahi bir sembol" yazması talimatını veren vizyonundan geliyor. Bir mezar taşında, dirilişi ifade eder.

Parşömenler bir kişinin hayatını sembolize eder: geçmiş toplanır, şimdiki zaman (ölüm anı) sergilenir, öbür dünyadaki gelecek henüz açığa çıkarılmamıştır. Parşömenler aynı zamanda bir onur ve anma töreni anlamına gelir ve genellikle İncil'i ve diğer kutsal ve eski metinleri temsil eder. Mezar taşı motifleri olarak kullanımları, 18. ve 19. yüzyıllardaki neoklasik ve Mısır canlanma eğilimlerini de yansıtıyor.

Güneş patlaması, aynı anda ölüm (gün batımı) ve diriliş (gün doğumu) ile bağlantılı çok eski bir semboldür. Bu hayattan diğerine geçişle konuşuyor.

19. yüzyıldan önce Batı'daki çoğu mezarlık, yükselen güneş ışığında doğuya bakacak şekilde tasarlandı. Güneş patlaması motifi çeşitli şekillerde tasvir edilmiştir: oklar ve ışık ışınları olarak, çok uçlu yıldızları andıran geometrik desenler, çiçekler ve portakal dilimlerinde.